Maganda yung tablet-netbook ng dell. Yun na lang ipalit mo sa nawala mong laptop. : )

sure. basta ba gift. merry christmas emer. ehem!

Ask me anything

What's the worst thing that ever happened to you in Year 2010 so far? :D

i lost a cellphone (and contacts and messages!), a wallet, my loved laptop and my appendics.lol
*i guess 2010 is on its way of being the worst year so far.. but i received lots of blessings though. still positive =)

Ask me anything

Pwede bang manligaw ang babae? Tingin mo? Oo naman. unfair pag hindi. at pariyarkal ang sinumang magnenegate sa sagot ko > Haha. Kung sakali, sino liligawan mo? : ))

haha emer. habang sinasagot ko ito, wala akong maisip kung sino. too bad.

Ask me anything

how do you start writing a letter?

with a letter head. =p haha

Ask me anything

kung may tao kang gustong paulanan ng tanong, sino yon?

ikaw. tanong ka kasi ng tanong.

Ask me anything

kung magvavandal ka, anong isusulat mo at saan?

ang hirap ng tanong kasi pag nag-vandal nga ako, mahuhuli agad ako =p

Ask me anything

kung sabihin ng boss mong gumawa ka ng calling card, anong gaagwin mong design ng iyo?

ano ba itong tanong na ito. di ko pa po alam e =P

Ask me anything

anung comments niyo sa hostage drama?

di ko masyadong nasubaybayan pero malaki yung pagkukulang ng gobyerno sa pagprevent ng pagkalat at paglala ng pangyayari. walang media blackout at walang available na presidente sa panahong kailangan siya. tulog kasi. haha

Ask me anything

eating alone, who do you wish you were having dinner with?

with my papa. we seldom eat dinner together.

Ask me anything

given the chance na mag-creative shot ka ulit, anong concept mo?

creative shot ulit? i haven't yet. so far, i want a warrior-like Xena as concept =)

Ask me anything

untitled (hanggang sa puntong ito)

Lumagatok ang mga buto
mga mata'y patuloy na nagbukas-sara
sa ganitong oras, isa lang ang sigurado
nagising muli si Ika sa lunan na kanyang
iniwan at kinalimutan nang ipikit niya
ang mga mata nang nagdaang gabi

Mayroong maliit na tambol ang patuloy na tumutugtog
doon, doon sa kalaliman ng kanyang dibdib
tunog na kanya pa ring naririnig makailang beses man niyang
utusan ang sariling huwag makinig
isa itong katunayan na siya'y buhay
isang katunayan ng pag-asang baka mabago pa niya
ang mga pagkakamali sa buhay.
Ngunit ano ang kanyang gagawin?

Magsimula.
Kung kailan nasa kalagitnaan si Ika
ng kanyang buhay, ng kanyang mga plano, ng kanyang mga pangarap
o kung kailan nasa gitna siya ng mga kasamang salat sa pandama
at iilan lamang ang nakakaunawa?
Sa bagay, minsan naisip niyang hindi mahirap talikuran ang mga ito,
dahil alam niyang siya ay makakapagsimula muli ng magandang kwento

Pero paano kung laging ganito? Magsisimula kung sa
kalagitnaan ay makikita niyang may mali sa nais niyang kwento?
Ano ang matatapos ni Ika kung laging perpekto?
Kung laging aalalahanin niyang sa bawat kilos ay dapat nasa plano?

Buhay.
Yakapin ang pagiging di-tiyak ng buhay
Magplano man ng magplano, isa ang sigurado,
marami itong madadaanang pagbabago

Si Ika, nais niyang maging malaya,
tumakas sa mundong hindi wari kung nais niya nga ba
o talagang nakasanayan niya na lang naisin
sa huli, ang landas na tahakin ay nakasalalay pa rin kay Ika
sa kanyang desisyon kung magpatuloy ba o muling magsisimula

23rd Dance Celebration

It is new in my learning that a Dance Celebration is held annually. Based on what I watched, it is an inter-school dance competition with street dance and contemporary dance as some of its categories. This year has a theme about the involvement of youth, basically we, as students to the upcoming elections. Each dance group performer is not introduced by school, so the audience usually guess the alma mater of the performers. It’s just that UPans were so proud to cheer the representatives of the university, and with their cheers, we were able to recognize who among the performers are our schoolmates. Dance groups of different schools showcased the theme. Some had added patriotism in their craft while some used nationalistic icons, historical happenings and people in ornamenting their dance. But, some aren’t much anchored with the theme, rather tackled the social realism as seen at a present day situation. What I like about the dance competition is that, it reinforced the dance groups to conceptualize a theme for their presentation. Based on what I watched, it is evident that most of the groups had prepared for their piece. The objective of the organizers of the event to have the given theme stimulated not only the performers but also the viewers to think of the happenings in our society. The De La Salle University is this year’s host of the event and I personally didn’t like the way they handled the event. Maybe my point of view is biased because I didn’t like their intermission performances. The choral (as what they had introduced) surprisingly is a solo singer and pianist and the very long Contemporary Jazz performance choreographed by the school’s resident choreographer/teacher vividly marked in my head. The jazz performance has the narrative of nationalism and patriotism which in the end appeared to be trying hard because of their inappropriate approach on the performance’s elements. At the end of the night, UP bagged the champion and first runner-up awards. The two group performances of UP is great but based on what I watched, I can’t agree with the result of the dance competition in street dance category. Of course, I would want UP to win, but as what I call it, for UP to place the top two awards, is not just. There were still a couple of groups which are, objectively speaking very well made and worthy to be part of the top three. But, since I am not a part of the panel of judges, their decision of having UP at the top two slots and placing the dance group which portrayed street begging must be recognized with respect.

STREET FUZION X: Decade, Vision, and Dance

March 12, 2010 is the day. A decade of effluent celebration of the campus-renowned group which draws its name out of the Academic world, the UP Street Dance Club. Great dance is what the club offers and with that, the club came up to a Dance Concert to the viewing folks. As I arrive at the UP Theater last Friday, I am overwhelmed by the crowd of audience to the supposed concert. Long lines for different ticket amounts, same arguments of the people outside talking about the Street Dance Club member they know and how great in dancing is he/she, and the sort. Based on the numerous people outside the theater, I started to expect a great show. As the dance concert started to show some clips, people became very enthusiastic of what they were watching. Shouts of cheers were heard, thriving around the theater. And as some of my classmates joined the cheering, I started to unravel the semiotics of the dance concert production. The stage design is not that grandiose. There were three projectors throwing slides of pictures and video clips at the screen. Two square screens at both ends and one circular screen (which projects unity and equality) behind the performers is present at the center upper stage. The stage design is simply conventional with the kind of show it has to serve. It is actually new to know that a dance group like the UP Street Dance Club is not only a group of dancers/choreographers/teachers. Their advocacy of helping a student to continue his/her studies with their scholarship program is very admirable and inspiring. Usually, what people see is superficial, that the group is a bunch of people who perform and choreograph a dance. People must recognize how these people see education and for that UP SDC is such a commendable group. The proscenium held the unified greatness and power the performers offered and at times, reached out to the audience. They had showcased dance performances which hit the expectations of the viewers. It can be called as spectacle, but a spectacle with very much spirit. The club is now ten years old. With the characteristics each member has, and with its composition as a whole, I am sure it’ll last for more years, an additional decade, a century, or so.

Eksam

Labing-limang minuto bago mag alas-diyes ng umaga. Kung hindi sa dyip ay sa bus ako nakasakay at bababa sa Philcoa. Pihadong tatakbo ulit ako sa overpass. Minsan na akong napagkamalang mandurukot dahil sa mabibigat kong hakbang dala ng pagmamadali. Kaya sa mga sumunod kong marathon, sinisigurado kong hindi na magiging maingay, hindi hahangos at lalong hindi hahakbang na angkop sa ‘king bigat. Samakatwid, hindi dapat maging tao sa overpass.

Minsan na rin kasi akong nakaranas ng hampas. Buti na lang mabilis akong nakailag. Paranoid yun, nakaramdam lang na may tumatakbo sa likuran niya, pakiramdam ay nanakawan na siya. Tinapunan pa ako ng matalas na tingin na animo’y tunay akong mandurukot. Sa itsura naman niya, kung ako ang mandurukot, wala akong balak na taluhin siya.

Labing-tatlong minuto na lang. Nakaakyat na ako sa hagdan. Lahat nagmamadali. Katulad ko, ayaw ring mahuli. Maraming mukha, pero may ilan akong nakikilala. Madalas ko kasing makasalubong sa mga overpass gaya nito. Sa St. Peter ba? sa Litex o sa Batasan? Di ko lubos maalala. Basta may hawak na lata at nakaupo sa gitna. Di ko alam kung pamilyar ba ako sa kanila. Basta sigurado akong lagi ko silang nakakasalamuha.

Sampung minuto. Nakasakay na sa dyip at bumabagtas papasok sa UP. Nainis naman ako. Itong mga taong nakikita ko, wala nang ginawa kundi magmasid mula paa hanggang ulo. Pakiramdam ko nakakasakop sila ng pribadong espasyo. Mga manghuhusgang wala naman sa husgado. Pero pakialam ko. Nagmamadali nga ako.

Marami nang nagbabaan, marami ring pumalit sa mga upuang iniwanan. May mga nag-uusap, may mga nagsisibasa. Naalala ko bigla ang mga tore ng librong iniwan ko. Dapat ko pang matapos ang mga iyon.

Pitong minuto, lima, tatlo. Nasa tapat na ako ng gusaling paroroonan. Ang aking mga paa’y hakbang na lang ng hakbang. ‘Di na naghihintay ng dikta ng isipan. Panaka-naka mang natatapilok dahil sa ngumangawang panyapak, patuloy pa rin sa pagkaripas. Iniisip ang magiging mas malalang kalagayan ‘pag di nakapasok sa pinto sa tamang oras.

Ilang Segundo pa bago mag-alas diyes nang makapasok ako sa pinto. Walang nabago sa iniwan ko. Dahil hindi ako nahuli, may dinatnan pa akong puwesto. Nawala ang aking pagod nang sa wakas ay nakaupo na sa trono.
Gaya ng nakasanayan, ito na, sisimulan ko nang muli ang pangongopya.

untitled

The peasant says: “The land is God’s, the land is the people’s, the land is nobody’s.” The “divisionists” tell us that the peasant says this without realising what he is saying; that he says one thing and means another.

You want to transfer the land to the people? Excellent! But what does transferring the land to the people mean? Who controls the people’s wealth and the people’s property? The government officials, the Trepovs.

Hence-we will explain to the peasants- if the land is to be transferred to the whole people in a way that will benefit the peasants, it is necessary to ensure that all government officials, without exception are elected by the people.

Minutes of the Unity Congress of the R.S.D.L.P., Vol 10, p.287

Upon reading the passage, I can’t help but to glance back on the history of our country. I know that during the pre-Hispanic times, everything is communal. In a primitive Filipino community, no one claimed to own a certain land for example, for everything is shared, and everything is everybody’s own. Not until the Hispanic time when the colonizers started to spread the feudal culture. From this culture as root, Encomienda then Hacienda system sprouted. The specialization of the crops to be planted, the ownership of big mass of land of a small group of people, which usually is a single family/clan, the continuous exploitation of the peasants and the like have been long experienced by most of our folks.

Philippines is undeniably an agricultural country, and it is not surprising to know that 75% of its population are farmers. The land plays a crucial role in a Filipino’s life. It is where life begins, sustained, and if there’s a need, is ended. The peasant sector of our society who owns nothing but farming skills comprises most of our population and in the lowest part of the social triangle. They were oftenly workers found in haciendas and it is, logical to think that those who are in the higher part of the social strata were continuously taking advantage on them.

These people were oftenly deprived with the most basic social services like education and health benefits which any Filipino must be experienced. As a result, most born being a peasant usually dies to be one. This makes them stagnant and was stigmatized to be ignorant.

It is blatant that most of the officials of our government were landlords. With this case, laws which will aim for the betterment of the peasants at the expense of their WEALTH were impossible to be passed and regulated.

According to the last line of the passage, it is necessary to ensure that all government officials, without exception are elected by the people. It is timely because of the coming national elections, with the loop-holed Automated Election System as a side-dish. Choosing the right person in the right position is already a problem. And now, after attending a Voter’s education regarding the process of AES, flaws of the result for the incoming election is for sure. The machines vulnerability on manipulation, plus the program malfunction and the sort will not ensure a more valid and correct counting and canvassing compared to the process of human clerical intervention on automation which for how many years was used.

At this point when the Philippine society is at the verge of insanity caused by the exploiters which happen to be our countrymen from the higher social class, it is most important to be critical. The genuine spirit of service amongst the vying politicians is hard to unravel. Electing politicians not merely in their ultra-exposure on advertisements in all forms of media and being censorious with it will help much, for sure.

We live with the law and with control of the leaders of our society. Choosing the right leaders, and ensuring that the coming elections will bear a veracious result-this will surely lead to a better society from desirable governance based on true public service.

Makamasang Wika Bilang Sandata

Sa panahong nasa maigting nang antas ng kapitalismo ang nararanasan ng mga mamayan sa buong daigdig, ang  kalagayan ng bawat bansa ay labis na naaapektuhan, isa rito ang Pilipinas. Bilang bansang may etiketang "ikatlong daigdig", mahabang panahon na tayong nananatiling maraming hakbang mula sa likod ng mga imperyalistang bansa. Hawak tayo sa leeg ng mga imperyalista, hawak nila ang ating buhay, paglago, at pagkatuto. Bilang bansang kinakatasan ng mga hilaw na kasangkapan, nagiging tambakan ng mga labis na produkto at nangungunang biktima ng pang-ekonomiyang hidwaan ng daigdig, ang pag-unlad ng bawat mamamayan ay nahahadlangan. Kaakibat nito ang historikal na paglago ng bilang ng mga taong nananatili sa mababang uri ng lipunan, na nabibigyang depinisyon ng estadong pang-ekonomiya.

Sa pagtutukoy ng makamasang wika sa Pilipinas, iisa at iisa lamang ang lalabas na kasagutan, ang Filipino. Tukoy ang Filipino bilang makamasang wika bilang ang masa (nakararaming bilang ng tao), o sangkalakhan ng ating populasyon ay gumagamit at nagkakaintindihan gamit ang wikang nabanggit.

Hindi maikakailang alipin ang ating ekonomiya, pulitika at kultura ng mga Imperyalista, kung kaya ang ating pangunahing industriya ay hindi para sa ikauunlad ng ating bayan, kundi nila, ang batayan ng pamumuno ay hindi para sa kapakanan ng mamayan sa 'ting bansa ngunit para sa kapakanan ng iilan sa ibang bayan. Nakababahalang halos lahat ay nahuhumaling na rin sa kulturang impe at dayuhan kung kaya ang pagbubuklod natin bilang bayan ay hindi maisakatuparan, halimbawa ay ang indibidwalistang kulturang dala ng "ako mismo" na ang malinaw na hangad lang naman ay kapital. Kung tutuusin, sa bandang huli, hikaos man o mayaman, tamang pagkakaintindihan ang tanging kailangan para matuldukan ang pansasamantalang ating nararanasan hanggang sa kasalukuyan. Sa persona ng ating wika, natutukoy ang kasagutan, ngunit ang hamon ng pag-aksiyon at paraan ng paggamit nito bilang punglo ng ating armas ay nananatiling isang malaking katanungan.

Mahal ang Filipino

Ikalawang araw ng taon ang una kong paglabas (na sa ‘king termino ay paglalakwatsa). Sa pag-iikot sa Gateway, napapasok ako sa tindahan ng Fully Booked. Maraming aklat ang lubos na nakapukaw ng aking pansin. Mga nobela, istorya, at iba’t-iba. Pagdating naman sa Filipiniana Section ng tindahan, napukaw ang aking pansin ng isang aklat na pinamagatang “Mga Atraso ni Erap”, katipunan ito ng mga editorial at mga kolumn ng diyaryo hinggil sa ating dating Pangulong Estrada na kritisismo sa panahon ng kaniyang panunungkulan. Natuwa akong bulkatin ang aklat na halatang nagdaan na sa maraming pares ng mga kamay, ngunit nanatiling hindi binibili sa kabila ng mura nitong presyong Dalawandaang Piso.

Sa kabila ng pagkatuwa sa aklat, nabaling naman ang aking atensiyon sa isang aklat. “Ano ‘yon, Ano ‘yan? The whats and whys of being a Fiipino” ni Cynthia Sta. Maria Baron ang titulo ng aklat. Isa itong diksiyunaryo na nagbibigay ng kahulugang Ingles sa mga Filipinong salita.

Sa aking pagbasa sa mga unang dahon ng aklat, binasa ko ang mga kahulugang ibinigay ng may-akda sa bawat salita, pati na ang pagbibigay nito ng introduksiyon sa A na unang letra sa ating alpabeto. Ganito ang kanyang pagkakasulat:

The Letter A

In Filipino, the letter A is pronounced like the English A. But the words that have the letter A are mostly pronounced like the A in arm, not the short A in apple. It’s like saying ah!

Aba [ah-bah] an expression of surprise or indignation. It is usually uttered by an older, wiser person to someone younger, less experienced. First of many words your grandmother could say when you, at 35, tell her you are old enough to live your own.

Sa ‘king palagay, napapalayo ang konteksto ng kahulugan ng isang salita sa pagdadagdag pa ng mas marami pang mga salita, depinisyon o ideya. Sa kabilang banda naman, may bago akong natutunan sa librong nabanggit. Nalaman kong ang jerjer (na matagal nang nagagamit pangkahulugan sa salitang pagatatalik) ay isa palang salitang Bisaya na halaw sa salitang Ingles na sa Bisaya, ang kahulugan ay pareho sa aking nalalaman. Sa maraming taon, pinaniwalaan kong ang salitang ito'y kolokyal at kahanay ng iba pang salitang naririnig sa araw-araw tulad ng chorva, ek-ek, chenes, at iba pa na umusbong mula sa paglalaro natin ng mga salita. Mga salitang karaniwa'y impormal napapangahulugan, mga kahulugang napagkasunduan lamang ng iilan at masasapit sa pagpapasa sa pagdaan ng panahon.

 Magandang basahin ang mga aklat na akda ng ating mga kababayan para mas maging pamilyar sa 'ting sariling wika. Sayang nga lang at sobrang sandali lamag ang panahon ko upang makaniig ang aklat. Nais ko mang bilihin, hindi ko makakaya bilang limandaang piso ang halaga ng aklat. Kailangan munang mag-ipon.

Sa halagang iyon, maraming nobela na ang aking mabibili sa mga book sale, na kadalasa'y Ingles. Dahilan ng pagkawalay ng ilang Pilipinong mambabasa sa akda ng kanilang mga kababayan, higit doon ay ang pagkawalay sa lubos na pagkatuto sa sariling wika.

Wika sa Pilipinas at Daigdig

Sa mga kaisipang inilahad ni Nicholas Ostler sa babasahing Languages Today and Tomorrow, nais kong bigyan ng pansin ang pagbanggit niya sa iba't-ibang naging kalagayan ng iba't-ibang wika, gaya ng naging kalagayan ng wikang Latin na hindi naging matagumpay sa pananatili dahil sa pagkawala ng populasyon ng mga taong gumagamit ng nasabing wika. Sa pagsasakonteksto ng kaganapang ito sa Pilipinas, maaaring ang wikang Tagalog ay nagtamo ng parehong karanasan sa Latin. Maaaring ito'y ganap nang (o kung ganap man) hindi ginagamit sa kasalukuyan ngunit sa kabilang banda'y mayroong bago o modernong porma ng wika na ginagamit ng mga Pilipino sa kasalukuyan, ito ay ang Filipino na hindi maikakailang wikang Tagalog rin ang pinaghugutan. Sa usaping Latin, kasalukuyang ginagamit naman ang mga kapatid nitong wika gaya ng Espanyol, Aleman at Ingles, na kasalukuyang naghaharing wika sa daigdig.
Mapapansin rin ang hayag at diretsong paglalahad ni Ostler ng kasalukuyan at hinaharap ng wikang Ingles na sinasabing naghaharing wika sa kasalukuyan hanggang sa mga sususnod na panahon. Inilahad na ang nasabing wika (at ang French) ay may kaakibat na kapangyarihan, simbulo ng denominasyong kolonyal at higit sa lahat ay susi ng pagkakaroon ng partisispasyon sa globalisasyon dahil sa kulturang moderno at popular. Sa konteksto ng Pilipinas, hayagan ang ganitong katayuan ng wikang Filipino, na sa mahabang panahonay pinaniwalaan at pinaniniwalaang wika ng mga edukado, ng mga pantas bilang ang sentro ng kapangyarihan sa 'ting bansa sa ngayon ay sa kamaynilaan. Ngunit hayag rin na di hamak na mas nakararami ang gumagamit ng wikang Cebuano dito sa ating bansa. Sa ganitong punto pumapasok ang usapin sa kalagayan ng Mandarin Chinese bilang wika. Di hamak na mas marami ang bilang ng mga gumagamit ng wikang Mandarin kung ikukumpara sa mga gumagamit ng Ingles, kung kaya sa paglipas ng panahon, maaaring malagay ang Mandarin sa kasalukuyang katayuan ng Ingles, na posibleng maging karanasan rin ng wikang Filipino at Cebuano sa hinaharap.
Sa ideya rin na ang wika ay maaaring magkaroon ng halaw o bagong porma na ang batayan ay ang lugar ng pagkatuto ay lubos ko ring sinasangayunan. Sa probinsiya ng aking mga magulang, sa aming mga pagbisita roon, napansin kong ang mga batang pumapasok sa eskwelahan lamang ang matatas sa pagsasalita at pag-unawa ng wikang Filipino. Bhagya mang naaapektuhan ang tono ng kanilang pananalta, pagbabaybay at pagbibigay kahulugan ay may bahagyang pagkakaiba sa mga batang namulat at natuto sa mga siyudad ng Kamaynilaan. Kadalasan kasi'y napaghahalo nila ang wikang una nilang natutunan sa wikang Filipino. Kung tutuusin, karamihan sa mga tao sa probinsiya ay sa eskwelahan lamang ginagamit at mas natututunan ang wikang Filipino kaya't hindi lahat ay marunong gumamit nito. Sa kalagayang ito, ang hilagyo ng lugar at antas ng pagtuturo sa mga paaralan bilang institusyon ay natutukoy.
Sa mga nakaraang babasahin hinggil sa wika, kapansin-pansin ang magkaibang atake ng dalawang may-akda (Nicholas Ostler at David Crystal) sa paglalahad ng mga kalagayan ng wika. Si Crystal ay mas natuon sa pagbibibigay at paglalatag ng mga kaalamang napag-aralan na at napatunayan na ng ibang mga linggwistiko at siyentipiko. Kapansin-pansin na walang kamalayan na nanggaling sa may-akda. Habang si Ostler naman ay hayagang tumumbok sa mga kaisipang kanya mismong napag-aralan at naanalisa. Sa mga ideyang nais ipaunawa ng mga manunulat, ang hiwaga ng tunay na kahihinatnan ng mga wika ay tunay paring palaisipan- mawala, hahalawan at panggagalingan man ito ng bagong wika o hindi magbabago sa matagal na panahon.